Blaft een hond in Duitsland hetzelfde als in Nederland?

Het is zomer 1963. We waren met mijn middelbare school op vakantie net over de grens in Duitsland. Een ervaring! Zeker ook voor mijn klasgenoot die nog nooit verder dan de stad Zwolle was geweest. Hij hoorde op een gegeven moment een hond blaffen. En sprak in verwondering de gevleugelde woorden: 'Hé, die honden blaffen hier hetzelfde als in Nederland'.

Ik moest er om grinniken en vertelde het voorval als een leuke anekdote aan iedereen, die het maar horen wilde. Het bleef me bij. Tot vandaag.

Minder simpel
Want taalvirtuoos Paulien Cornelissen maakte me via haar column 'Uung?' (over een cavia) duidelijk, dat het allemaal wat minder simpel is dan ik dacht en denk. Ik mag u daarom dat deel uit haar mooie column niet onthouden.

Hond zegt: gav, voff, ham, wan, guk en meong
'Neem de hond (woef!). Die zegt in het Russisch ‘gav’. En in het IJslands ‘voff’. Daar voelen wij nog wel iets van een ‘waf’ in. Maar in het Roemeens zegt een hond ‘ham’. In het Japans ‘wan’. In het Indonesisch zegt hij ‘guk’ (klinkt meteen een stuk geconstipeerder), en in het Koreaans ‘meong’, wat doet vermoeden dat de Koreaanse hond gekruist is met een poes.

Varkens
Varkens zijn ook zeer multi-interpretabel. Bij ons knort het varken. Maar in het Engels zegt hij ‘oink’. In het Japans is het ‘buu’, en in Albanië zegt een varken ‘hunk’. Ik vind dit bijna een reden om naar Albanië op vakantie te gaan. Of toch naar Zweden? Daar zegt een varken ‘nöff’.

Eend en kikker
Spraken dieren zich maar wat duidelijker uit, dan zou al die verwarring niet bestaan. Een Estse eend zegt ‘prääks‘. Een Turkse kikker zegt ‘vrak’.

Wereldvrede?
Als dit soort misvattingen al in de wereld bestaan, hoe moet dat dan ooit met de wereldvrede?'

Link
* Lees haar gehele column