Mensenrecht: het recht om met je kop tegen de muur te lopen

Met het ouder worden, ontdek je dat de wereld steeds minder van jou is. Na je pensionering verdwijn je zelfs uit beeld. Niet alleen bij de reclamemakers en de jury’s voor prijzen voor jong en aanstormend talent, maar ook bij de jongeren zelf. Zij zijn onbekend met jouw wereld. Plotseling moet je uitleggen wat de Vietnam-oorlog was, wie Ho Chi Minh was, Joop den Uyl en de TV serie “Zo is het toevallig ook nog eens een keer.”

Niet alleen raakt jouw geschiedenis uit zicht, maar ook je vroegere geloofswereld. Weten mijn kleinkinderen nog waar kerken voor hebben gediend en hoeveel uren ik daar met allerlei rituelen en preken heb doorgebracht? De rest van mijn geestelijke wereld kennen ze ook niet. Wie kent nog Bomans, Wolkers, Reve enz. ? Zijn ze nog bekend met Sartre? Karel Appel en Lucebert zijn onbekenden geworden. Van Woodstock als de moeder van alle muziekfestivals hebben ze nooit gehoord. Ze kunnen zich niet voorstellen wat Elvis Presley en de Everly Brothers voor me betekend hebben. Hun muziekgeschiedenis begint nu eenmaal veel later.

Je moet jezelf voortaan verklaren en daar hebben jongeren geen tijd voor. Ze worden in beslag genomen door het heden met zijn eigen avonturen en ervaringen, net als jij toen. Daarom kun je op gezette tijden als oudere beter je mond houden of je gesprekstof bewaren voor generatiegenoten. Dat is natuurlijk ook niet gemakkelijk want die zijn druk bezig met dood gaan. Zo verdwijnt jouw wereld vanzelf. Sportschoenen met een casual outfit volgens de laatste mode veranderen daar weinig aan.

De enige oplossing zou kunnen zijn om je als man een jong ding aan te schaffen en als vrouw een toyboy, maar of dat echt helpt weet ik niet. Ik ben er niet aan begonnen. Het lijkt me een wanhoopsdaad die onherroepelijk tot teleurstellingen zal leiden. Niet alleen omdat jonge dingen en toyboys niet geïnteresseerd zijn in jouw geestelijke wereld en jouw geschiedenis, maar omdat seks op de aanrecht, in de auto of onder de douche te vermoeiend is geworden. Je verlangt naar rustige en bedachtzame seks waarin niet van alles meer moet. Dat is al bevredigend genoeg.

Het loslaten van de wereld, want daar komt het op neer, is een moeilijk en moeizaam proces. Het is een proces van afscheid op weg naar de dood. Je hebt geen idee hoe lang dat afscheid zal gaan duren, maar dat de dood het definitieve einde zal zijn, weet je zeker. Je moet er dus maar het beste van maken zonder hulp van deskundigen. Goddank zijn er geen deskundigen op dit terrein behalve natuurlijk je goede vrienden en vriendinnen, je levensmaatje en misschien soms je kinderen.

Waar je voor moet oppassen, is dat je je niet gaat ergeren aan de nieuwe wereld. Natuurlijk mag je af en toe roepen dat het in jouw tijd allemaal anders was, want dat was het per slot van rekening ook zo, maar begin alsjeblieft niet te zeuren dat het toen ook beter was. Dat kun je niet weten want je bent geen jongere meer.

Wat je vooral ook niet moet doen is te proberen de jongeren van jouw fouten te willen laten leren. Dat roept alleen maar misverstanden en ergernis op, zo heb ik tot schade en schande geleerd. Je moet nu eenmaal aanvaarden dat er weliswaar al brommers waren in je jonge tijd, lang haar en zelfs al korte rokjes, maar er was geen internet of smartphone, er waren geen dvd’s en goedkope citytrips, geen lege kerken en volle disco’s.
Je doet er daarom als oudere verstandig aan om de volgende universele generatiewet goed in acht te nemen en desnoods van buiten te leren: “Elke nieuwe generatie heeft het recht om opnieuw te beginnen en alle fouten van de vorige generaties te maken.”

Je kunt de wet ook samenvatten zoals mijn vader deed:“Elke jongere heeft het recht om met de kop tegen de muur te lopen.” Plastisch verbeeldt en daarom wel zo duidelijk. Het voordeel is dat deze wet ook meteen als een mensenrecht kan worden beschouwd. Het wordt daarom tijd dat deze wet door de Verenigde Naties erkend wordt als een onvervreemdbaar en universeel mensenrecht.

Bovenstaande overpeinzing, evenals de foto, is overgenomen van de weblog van Petrus, 2 mei 2016