Wie heeft jou geleerd dat je een soort supermens moet zijn?

Lieve Papa

Het spijt me dat je door mijn vorige brief de ene na de andere geschrokken reactie kreeg van kennissen die niet wisten dat je ziek bent geweest. Aangezien ik je wat langer ken dan vandaag, had ik natuurlijk al zo'n vermoeden dat je al die weken even stralend tegen je collega's moet hebben gedaan als altijd. Nu heerst er in Nederland sowieso al een sterke neiging 'de vuile was niet buiten te hangen', maar soms lijkt het wel alsof jij dat gezegde hebt uitgevonden.

Vroeger praatte ik ook nooit over wat me daadwerkelijk bezighield. Pas toen mijn kaakspieren op een gegeven moment verkrampt waren geraakt van al dat neplachen besloot ik daar verandering in te brengen. En ik kan je verzekeren: dat was een enorme opluchting. Door meer over mezelf te vertellen, kwam ik er binnen een mum van tijd achter dat 'elk huis zijn kruis heeft' (nog zo'n afschuwelijk, oubollig spreekwoord). Wat dat betreft spijt het me eigenlijk helemaal niet dat ik je goedbewaarde geheim de wereld in heb geslingerd. Waarom ben jij toch altijd zo bang om zwak of zielig gevonden te worden? Wie heeft jou geleerd dat je een soort supermens moet zijn, die alles kan en altijd vrolijk is? Voel jij je nooit eenzaam achter die voortdurende façade?

Ik weet niet of je analyse over de Facebook-generatie 'die haar hele hebben en houden op tafel durft te gooien' klopt. Het is waar dat mijn leeftijdsgenoten veel delen op sociale media. Alleen blijft dat over het algemeen beperkt tot vrolijke vakantiekiekjes vanuit exotische oorden als Bali of veel te kleffe foto's waaruit blijkt hoe verschrikkelijk verliefd iemand is. Meestal wordt er ook nog een 'Instagram-filter' overheen gegooid, zodat alles er net wat mooier uitziet dan het in werkelijkheid is. Iedereen weet dat het leven niet alleen uit leuke dingen bestaat, alleen proberen de meeste mensen vaak nogal spastisch te verbergen dat dit ook voor hem of haar persoonlijk geldt. Wat dat betreft maakt het volgens mij niet uit of je 65, 30 of 15 bent.

Zo herinner ik me nog levendig dat mijn jaargenoten op de filmacademie mijn fascinatie voor de Holocaust maar niets vonden. Ze vroegen constant of ik niet beter scenario's voor luchtige komedies kon gaan schrijven. Toen ik in mijn eerste jaar een korte documentaire over Auschwitz maakte en daarvoor een hoog cijfer kreeg, hoorde ik de jongen achter me zeggen: "Je gooit er concentratiekampen in en krijgt een negen, lekker makkelijk." Hij vond dat ik de slachtofferkaart had getrokken, terwijl ik vooral op zoek was naar mijn eigen identiteit.

Natuurlijk wil ik er niet voor pleiten dat we vanaf nu huilend en klagend door het leven gaan, maar misschien is het geen gek idee als we ons allemaal wat minder zouden schamen voor wat we écht voelen. In mijn ogen is het helemaal geen schande om af en toe verdrietig te zijn. Integendeel. Superhelden bestaan namelijk alleen in sprookjes. Lieve papa, ik wens je een gelukkig en bovenal gezond 2017!

Liefs, Natascha

Bron: Brief van dochter Natascha van Weezel aan vadere Max van Weezel in Trouw, d.d. 4 januari 2017