Bent U nog vief? Of jong? Of van middelbare leeftijd?

'Een vieve oude baas met pretoogjes', zo typeerde Trouw onlangs een man op leeftijd. Daarom wilde een lezer weleens wat meer over vief weten. Hoe oud moet je bijvoorbeeld zijn om vief genoemd te worden?

In onze taal begint de geschiedenis van vief in de 18de eeuw. Toen ontleenden onze voorouders dit woord aan het Frans, waarin vif (levendig) al eeuwen eerder was ontleend aan het Latijnse woord vivus (levendig). Aanvankelijk gebruikten Nederlandse schrijvers de Franse schrijfwijze.
Pas in 1950 werd vief de gewone spelling in Van Dale. De verbuiging leverde weleens moeilijkheden op en nog steeds tref je geregeld 'viefe' in plaats van de juiste spelling vieve aan.

Vief
Vief gebruik je doorgaans in verband met oudere mensen, maar de leeftijdsgrens waarop iemand vief gaat heten, is de afgelopen jaren wel wat verschoven. Zo was de combinatie 'vieve vijftiger' de laatste tien jaar niet meer in de krant te vinden, terwijl 'vieve zeventiger/tachtiger' in deze periode juist gewoner geworden is.

Middelbare leeftijd
Vief is niet de enige leeftijdsgerelateerde taalvorm waarvan de strekking in de afgelopen jaren is verschoven. Ook 'middelbare leeftijd' is volgens Van Dale niet meer, zoals in de jaren 80, de leeftijd tussen 35-50 jaar. We worden nu eenmaal gemiddeld ouder dan vroeger en heten daarom pas op de leeftijd van 40-60 jaar 'van middelbare leeftijd'.
Dat helpt dertigers misschien om zich nog wat langer jong te voelen, maar uiteindelijk wordt iedereen die maar lang genoeg leeft 'van middelbare leeftijd'. En als het meezit heet hij of zij daarna nog heel lang vief.

Bron: Ton den Boon in de rubriek 'Taal'  in het dagblad Trouw van 23 maart 2017