Zorgen voor je kinderen houdt nooit meer op

Een jaar of achttien zou het duren. Twintig, hooguit. De dagelijkse zorg voor kinderen: voeden, aankleden, in slaap sussen, leren praten, lopen, fietsen en poepen op een mensen-wc. Franse woordjes overhoren, merkwaardige producten uitleggen. Juichen aan de rand van het sportveld. Nooit meer uitslapen. Eindeloze hoeveelheden liefde, troost en bemoediging schenken.

Maar op een zeker moment is het klaar. Het kind is af. Het woont op zichzelf, verdient de kost, het leeft zijn leven. Een oceaan van vrijheid strekt zich uit voor de vijftigers en zestigers. Eindelijk komen die weer aan hun eigen leven toe.

Eindeloos
Maar zo is het niet voor de huidige generatie ouders met volwassen kinderen, constateren Anneke Groen en Herman Vuijsje in hun nieuwe boek Eindeloos Ouderschap. Zij zien, in hun eigen leven en dat van hun generatiegenoten, de babyboomers, een ouderschap dat nooit ophoudt. Tot hun zeventigste of later leven zij in innige verstrengeling met hun kinderen. Niet omdat die kinderen voor hén zorgen - of zij dat ooit zullen doen is zeer de vraag. Het zijn de oude ouders die maar blijven zorgen en geven, omdat de omstandigheden daarom vragen. Omdat ze vitaal en rijk genoeg zijn. Omdat hun kinderen dat vanzelfsprekend vinden.

Bijspringen
Noodgedwongen blijven veel jongeren tegenwoordig lang rond moeders pappot hangen. Afgestudeerden hebben tijdelijke baantjes en kunnen zich geen eigen woning veroorloven. Hun relatie gaat uit, of ze verliezen hun werk en komen weer bij pa en ma wonen. Ook als ze wél een baan en een relatie hebben, is het handig dat ouders bijspringen, als oppas voor de kleinkinderen bijvoorbeeld. Of ze 'helpen' bij het kopen van een huis. Veel babyboomers hebben flink wat spaargeld en op de bank levert dat geen cent rente op.

Twee generaties
Vertrekkend bij hun eigen ervaringen en observaties, zoeken Groen en Vuijsje naar antwoorden, in onderzoeksliteratuur, in interviews met ouders en volwassen kinderen en in gesprekken met deskundigen. Hun op aangename, soms licht spottende toon geschreven boek is een lange, zeer leesbare reportage, een fraai portret van twee generaties. Het graaft tegelijk dieper en is een heldere sociologische en psychologische analyse, zonder cijfers of tabellen.

Lees de volledige recensies in De Volkskrant en Trouw
* Vriendjes met de kids: voor veel babyboomers houdt het ouderschap maar niet op
* 'Je kunt nu zo veel meer bespreken met opa en oma'